Die voordele van dagga – nuwe navorsing

In teenstelling met inligting in die populêre media en ander dogma, beteken die tetrahidrokannabinol (THC) bestanddeel van cannabis meer vir jou as die meer sosiaal aanvaarbare kannabinol (CBD). Cannabis is die gedroogte blomtoppe van daggaplante. Die THC is die psigo-aktiewe chemikalie.

Navorsing aan die University of New Mexico toon dat THC ’n sterker verband toon met terapeutiese verligting en dat daar minder bewyse is vir die voordele van CBD as wat algemeen aanvaar word. Beide chemikalieë het moontlike voordele vir die behandeling van simptome vir 'n wye verskeidenheid gesondheidstoestande, maar die studie toon dat die voordele van THC tans meer tasbaar is.

Cannabis is vinnig besig om gewild te raak as ’n pynstillende middel en belowende plaasvervanger vir voorgeskrewe opioïede en ander medikasie, wat dikwels ongewenste newe-effekte, gevaarlike dwelm-interaksies en die risiko van dood inhou. Die studie, getiteld “Association between Cannabis Product Characteristics and Symptom Reliëf”, is gepubliseer in die joernaal Scientific Reports.

Menslike skelet

Die skelet, of geraamte, is die benerige raamwerk van werweldiere. Dit sluit die tande in.

In 'n pasgebore baba bestaan die skelet uit ongeveer 300 beenstukke, maar sommige van hierdie bene groei later aan mekaar vas, met die gevolg dat die volwasse skelet gewoonlik uit 206 afsonderlike beenstukke bestaan. Sommige mense het bykomende bene in hul duime of groottone wat sesambeentjies genoem word. Daar is ook mense wat ’n bykomende paar ribbes het. Die skelet vorm 'n raamwerk waaraan sagter weefsel vasgeheg kan word. Dit gee die liggaam vorm, en beskerm belangrike organe soos die brein en rugmurg. Die skelet is egter ook ʼn lewende deel van die liggaam en produseer bloedselle in die beenmurg en ruil minerale met die bloed uit. Sekere beendere dien as hefbome waarop die spiere werk.

Bene bevat kalsium en fosfor wat hulle hard maak.

Die skelet word in twee dele verdeel: die asskelet wat die skedel, ruggraat en ribbekas bevat, en die aanhangskelet wat die skouergordel, pelvis en die arm en onderste ledemaat (die been) bevat.

Die skedel (kranium, kopbeen) bestaan uit die skedeldak (of harsingspan), wat die brein huisves, en die aangesigskedel (of gesigskelet). Die skedeldak bestaan uit 8 bene: die agterhoofsbeen (oksipitale been), 2 wandbene (pariëtale bene), 2 slaapbene (temporale bene), ʼn voorhoofsbeen (frontale been), wigbeen (sfenoïed) en die sifbeen (etmoïdale been). Die aangesigskedel bestaan uit 14 beenstukke: 2 traanbene (lakrimale bene), 2 neusbene, 2 verhemeltebene (palatiene bene), 2 neusskulpbene, 2 bokaakbene (maksillêre bene), jukbene (sigomatiese bene of wangbene), die ploegskaarbeen en die onderkaak (mandibula). Die gehoororgane is in die rotsbeen (petrosale been) geleë wat eintlik ʼn uitbulting van die slaapbeen is. Die hamer (malleus), aambeeld (inkus) en die stiebeuel (stapes) is klein beentjies in die middeloor wat ʼn belangrike rol in die gehoorproses speel. Die stiebeuel is die kleinste been in die menslike liggaam.

Tande is bedek met emalje. Emalje is die hardste stof wat diere maak. Tande is met vesels aan die kaak vas en kan effens beweeg as mens kou of byt.

Die ruggraat, of werwelkolom, bestaan uit 33 bene, genoem werwels (vertebrae): 7 nekwerwels (servikale werwels), 12 borswerwels (torakale werwels), 5 lendewerwels (lumbale werwels), 5 saamgesmelte stuitwerwels (sakrale werwels) wat saam die heiligbeen (sakrum) vorm en 4 saamgesmelte stertwerwels (koksigeale werwels) wat saam die stuitbeen (koksiks) vorm. ’n Kameelperd het net soveel nekwerwels as ’n mens.

Die 24 ribbe vorm die beskermende traliewerk van die borskas. Aan die agterkant is al die ribbe aan die rugwerwels vasgemaak. Die boonste 7 ribbe (14 ribbe as die linker en regterkant s’n afsonderlik getel word) is aan die voorkant deur middel van ribkraakbeen aan die borsbeen (sternum) verbind. Hulle heet dus “ware” ribbe, terwyl die 3 volgende “vals” ribbe se kraakbeen slegs indirek aan die borsbeen gekonnekteer is. Die twee onderste “swewende” ribbe sit heeltemal los aan die voorkant.

Die skouergordel bevat die bladbeen (skapula) en die sleutelbeen (klavikel).

Die boarm bevat die boarmbeen (humerus) terwyl die voorarm die speekbeen (radius) en ellepyp (ulna) bevat. Die elmboogpunt is die boonste punt van die ulna en word die verneukbeentjie (olekranon) genoem. Die hand se gewrig bestaan uit 8 handwortelbene (karpale), naamlik die trapesoïedbeen, kopbeentjie (kapitatum) , haakbeentjie (hamatum), ertbeentjie, driehoekbeen, halfmaanbeen, skuitbeen (skafoïed) en die trapesiumbeen. Daar is 5 middelhandbene (metakarpale) wat oor die handpalm strek, en 14 vingerbene (falankse) in die vingers en die duim.

Die bekken (pelvis) bestaan uit twee heupbene en is ʼn bakvormige beenstruktuur wat die basis van die romp vorm. Elke heupbeen word uit drie saamgesmelte bene gevorm: die bekkenbeen (ilium), die sitbeen (iskium) en die skaambeen (pubis) wat ook die ysbeen genoem word. Hierdie bene vorm elkeen ʼn deel van die heuppotjie (asetabulum) waarin die dybeen draai. Aan die agterkant is die heupbene deur middel van die sterk iliosakrale gewrigte aan die ruggraat se heiligbeen verbind. Aan die voorkant is die twee heupbene by die pubiese naat (pubiese simfise) aan mekaar geheg.

Die bobeen bevat die dybeen (femur), die grootste en sterkste been in die liggaam. Die knie bevat die knieskyf (patella) en die onderbeen bevat die skeenbeen (tibia) en die fibula (speekbeen van die onderste ledemaat). Die voet bestaan uit 26 bene. Daar is 7 voetwortelbene (tarsale), naamlik die hakskeenbeen (kalkaneus), talus, kuboïedbeen, skafoïedbeen en 3 wigbene. Daar is 5 middelvoetbene (metatarsale) en 14 toonbene (falankse).

Nael-wenke

• Enige wasagtige lipsalf daagliks is goeie medisyne vir naels wat verbrokkel.
• Om te verhoed dat jou naels om elke hoek en draai breek; gooi twee eetlepels sout in ´n bakkie warm water en week jou naels vir 15 minute hierin.
• Om jou naels te versterk kan jy haaropknapper op jou naels insmeer.
• Vryf geel naels met suurlemoensap daarom wit te maak.
• Drink gereeld magnesium vir sterk naels.

Disenterie & Shigellosis

Disenterie is ’n soort gastro-enteritis wat diarree met bloed tot gevolg het. Ander simptome kan koors, buikpyn en ’n gevoel van onvolledige ontlasting insluit.

Die oorsaak van disenterie is gewoonlik die bakterieë Shigella, in welke gevalle staan dit bekend as shigellosis, of die amoeba Entamoeba histolytica. Ander oorsake kan sekere chemikalieë, ander bakterieë, ander protosoë of parasitiese wurms insluit. Dit kan tussen mense versprei. Risikofaktore sluit in die besoedeling van voedsel en water met ontlasting as gevolg van swak sanitasie. Die onderliggende meganisme behels ontsteking van die ingewande, veral van die kolon.

Pogings om disenterie te voorkom, is onder meer handewas en voedsel-veiligheidsmaatreëls. Alhoewel die toestand binne ’n week oor die algemeen oplos, is die drink van voldoende vloeistowwe, soos orale rehidrasie-oplossing, belangrik. Antibiotika soos azitromisien kan gebruik word om gevalle wat verband hou met reis in die ontwikkelende wêreld te behandel.

Shigella lei tot ongeveer 165 miljoen gevalle van diarree en 1,1 miljoen sterftes per jaar, met byna alle gevalle in die ontwikkelende wêreld. In gebiede met swak sanitasie is byna die helfte van gevalle van diarree te wyte aan Entamoeba histolytica, wat miljoene mense besmet en tot meer as 55 000 sterftes per jaar lei. Dit kom gereeld voor in minder ontwikkelde gebiede in Sentraal- en Suid-Amerika, Afrika en Asië.

Die algemeenste vorm van disenterie is basillêre disenterie, wat gewoonlik ’n ligte siekte is, wat simptome veroorsaak wat normaalweg bestaan uit ligte ingewande en gereelde ontlasting of diarree. Simptome kom gewoonlik na 1-3 dae voor en is gewoonlik nie meer na ’n week teenwoordig nie. Die frekwensie van drange om te ontlas, die groot hoeveelheid vloeibare ontlasting en die teenwoordigheid van bloed, slym of pus hang af van die patogeen wat die siekte veroorsaak. Tydelike laktose-onverdraagsaamheid kan ook voorkom. In sommige gevalle kan ernstige buikkrampe, koors, skok en delirium simptome wees.

In uiterste gevalle kan mense meer as een liter vloeistof per uur uitskei. Dikwels sal individue kla oor diarree met bloed, gepaard met buikpyn, rektale pyn en ’n lae koors. Vinnige gewigsverlies en spierpyn gaan soms ook met disenterie, terwyl naarheid en braking skaars is. Soms sal die amebiese parasiet die liggaam deur die bloedstroom binnedring en buite die ingewande versprei. In sulke gevalle kan dit ander organe soos die brein, longe en meestal die lewer ernstiger besmet.

Disenterie is die gevolg van bakteriële of parasitiese infeksies. Virusse veroorsaak gewoonlik nie die siekte nie. Hierdie patogene bereik gewoonlik die dikderm nadat hulle mondelings ingegaan het, deur inname van besmette voedsel of water, orale kontak met besmette voorwerpe of hande, ensovoorts.

Disenterie word bestuur deur vloeistowwe te handhaaf met behulp van orale rehidrasie-terapie. As hierdie behandeling nie voldoende onderhou kan word nie weens braking of die aroma van diarree, kan die pasiënt in die hospitaal opgeneem word vir binneaarse vloeistof-vervanging. In ideale situasies mag geen antimikrobiese terapie toegedien word totdat mikrobiologiese mikroskopie en kultuur-studies die spesifieke infeksie bepaal het nie. As daar nie laboratoriumdienste beskikbaar is nie, kan dit nodig wees om ’n kombinasie van medisyne toe te dien.

Met die korrekte behandeling verdwyn die meeste simptome van amebiese en bakteriële disenterie binne tien dae, en die meeste individue word gesond binne twee tot vier weke na die behoorlike behandeling. As die siekte onbehandeld gelaat word, wissel die prognose met die immuunstatus van die individuele pasiënt en die erns van die siekte. Uiterste dehidrasie kan die herstel vertraag en verhoog die risiko vir ernstige komplikasies aansienlik.

Alkoholvergiftiging

Alkohol onderdruk die sentrale senuweestelsel. Dit beïnvloed verskillende mense op verskillende maniere. Een drankie veroorsaak gewoonlik slegs ’n geringe verandering van gemoedstemming. Namate jy die inname verhoog tas dit al meer die brein aan. Namate die alkoholkonsentrasie in die bloed toeneem, word die persoon se gedrag oordrewe en die koördinasie word belemmer. Met te veel alkohol word die verstandelike en fisieke vermoëns ernstig versteur en die persoon kan bewusteloos raak.

Simptome en tekens
• Asem ruik na drank.
• Persoon kan vomeer.
• Persoon kan bewusteloos wees.

In die vroeë stadium van bewusteloosheid sal:
• Die persoon diep asemhaal.
• Die gesig klam en blosend wees.
• Die pols vol en bonsend wees.

In die later stadium van bewusteloosheid sal:
• Die pols vinnig, maar swak wees.
• Die asemhaling vlak wees.
• Die gesig droog voel en opgeswel lyk.
• Die oë sal bloedbelope wees en die pupille opgeswel.

Jy kan die persoon wakker maak, maar hulle sal redelik gou weer bewusteloos wees.

Behandeling 1. Sorg dat die lugweg oop is.
2. As die persoon bewusteloos is of vomeer, plaas hulle in die herstelposisie.
3. Indien die persoon se toestand versleg, kry hulle sodra moontlik by die hospitaal.

Kruie vir kwale - Hande

Vir droë hande kan jy drie eetlepels olyfolie effens verhit en dit dan aan jou hande smeer.

Medisinale gebruike van kruie

Kruiegids

(foto: Marco Verch)

Hoe beveg jy diepliggende vet

Wetenskaplikes weet dat die tipe vet wat jy met ’n maatband kan meet nie die gevaarlikste is nie. Dit is daardie vet wat diep in jou ingewande geleë is. Maar wat is die doeltreffendste manier om hierdie vet te beveg wat jy nie kan sien of voel nie? Die antwoord: oefening.

Navorsers aan die UT Southwestern Medical Center het twee soorte intervensies ontleed - lewenstylverandering (oefening) en farmakologiese (medisyne) - om te leer hoe ons die beste ontslae kan raak van vet wat diep in die buik lê. Die studie is gepubliseer in Mayo Clinic Proceedings.

Hierdie tipe vet kan organe of die hele liggaamstelsel beïnvloed. Stelselmatig tas dit jou hart en lewer, sowel as buikorgane aan.