Verstuiting

Verstuiting is die besering van die tendons, spiere of ligamente rondom gewrigte sonder dat ontwrigting plaasvind.

Wanneer dit gebeur kan die volgende simptome waargeneem word :
Rooiheid
Pyn
Hitte
Swelling

As ’n gewrig ernstig verstuit word moet dit in 'n hospitaal gespalk word. Alle verstuitings by kinders moet deur ’n dokter ondersoek word ingeval van skade wat later groei kan beïnvloed.

Normaalweg behandel jy minder ernstige verstuiting deur ys daarop te sit. Draai die ys in ’n doek toe om te verhoed dat die vel brand. Hou sowat 20 minute op die plek. Draai nou styf vas met ’n rekverband. Dit moet styf genoeg wees om drukking te veroorsaak, maar moet nie bydra tot nog meer pyn nie. Die beseerde moet soveel as moontlik lê en die beseerde gewrig moet effens gelig word. Die besering kan 6 tot 12 weke neem om te herstel. Die pyn kan 5 tot 7 dae duur.

Boereraat:

Smeer die verstuite ledemaat goed met gewone asyn.

♦♦♦

Gooi ’n groot hand vol growwe sout in ’n groot emmer koue water en hou die verstuite enkel of arm daarin vir so ’n halfuur. Verbind dit sonder om af te droog.
Week die ledemaat 3 maal per dag in die soutwater.

Sien ook Kruie vir kwale: Verstuiting

Aanvullings gaan nie hartsiektes keer nie

Huidige navorsing vind nie genoeg bewyse dat vitamien- of mineraalaanvullings voordelig is vir die voorkoming of behandeling van hartsiektes nie, met die uitsondering van foliensuur wat die risiko van beroerte verminder. Dit is volgens ’n artikel wat in die Journal of the American College of Cardiology gepubliseer is.

Vitamiene en minerale word al lank gebruik om voedingstekorte te behandel. Deesdae word aanvullings egter aanbeveel ter bevordering van algemene gesondheid en langlewendheid.

Daar is egter geen klinkklare bewyse dat individuele vitamiene of minerale of kombinasie-aanvullings geneem moet word om hartsiektes te voorkom of te behandel nie. Die Amerikaanse Advieskomitee vir Dieetriglyne beveel drie diëte aan om die risiko van hartsiektes te verminder: 'n gesonde Amerikaanse dieet wat min in versadigde vette, transvet en rooivleis bevat, maar baie vrugte en groente; ’n Mediterreense dieet en ’n vegetariese dieet.

Ebola

Ebola is ’n ernstige siekte wat deur die ebolavirus veroorsaak word. Die siekte het ’n hoë sterftesyfer tot gevolg en daar is geen spesifieke behandeling of medisyne teen die virus beskikbaar nie.

Ebola is skaars en kom tipies in die vorm van plaaslike uitbrekings in lande in Sentraal-Afrika voor. Die naam Ebola kom van die gelyknamige rivier in die Kongo waar die eerste uitbraak in 1976 plaasgevind het.

Die siekte word deur kontak met die bloed of liggaamlike vloeistowwe van ’n besmette dier (tipies ape of vrugtevlermuise) opgedoen.

Ten einde 'n diagnose te maak, moet ander siektes met soortgelyke simptome soos malaria, cholera en ander virale hemorragiese koors eers geëlimineer word. Bloedmonsters kan dan vir virale teenliggaampies, virale RNS, of vir die virus self getoets word om die diagnose te bevestig.

Simptome begin tussen twee dae en drie weke, maar gewoonlik tussen 4 en 10 dae nadat die virus opgedoen is. Dit sluit koors, seerkeel, spierpyn en hoofpyn in. Die koors is gewoonlik hoër as 38,3°C. Simptome soos naarheid, braking, en diarree volg meestal, terwyl die werking van die lewer en niere begin afneem. Op die punt begin sommige mense probleme met bloeding te ondervind.

Herstel kan tussen 7 en 14 dae begin na die eerste simptome. As sterftes voorkom is dit gewoonlik 6 tot 16 dae na die eerste simptome.

Diegene wat oorleef, het gereeld spier- en gewrigspyn, verminderde gehoor, moegheid, swakheid, verminderde aptyt en tel moeilik gewig op. Probleme met visie mag ook ontwikkel. Manlike oorlewendes kan die siekte vir byna twee maande daarna deur semen oordra.

Oorlewendes ontwikkel teenliggaampies teen Ebola wat minstens 10 jaar duur, maar dit is onduidelik of hulle immuun teen addisionele infeksies is.

Giftige plante

Sekere plante in die tuin en veld kan gevaarlik wees wanneer dit geëet word. Dit is veral gevaarlik vir klein kindertjies wat gelok word deur helderkleurige bessies.

Sering- en kasteroliebome, asook stinkblaar is algemene voorbeelde van giftige plante.

Giftige plante bevat verskeie bestanddele wat ’n verskeidenheid simptome tot gevolg kan hê. Jy kan dalk net sleg voel van sommige, maar ander kan jou asemhaling bemoeilik of jou verlam.

Bly asseblief weg van sampioene wat wild groei. Selfs al raak jy net daaraan kan dit gevolge hê.

As jy vermoed iemand het ’n giftige plant geëet kry hulle sodra moontlik by die hospitaal. Neem ’n stuk van die plant saam indien moontlik.

Rook beskadig spierweefsel

Rook is nie net sleg vir jou longe nie. Nuwe navorsing toon dat komponente in sigaretrook die spiere ook beskadig. Die navorsing, gepubliseer in The Journal of Physiology, dui aan dat rook die aantal klein bloedvate verminder wat suurstof en voedingstowwe na die spiere in die bene bring.

Ons weet dat rook 'n persoon se vermoë om te oefen beperk omdat dit hul spiere swakker maak. Daar word algemeen geglo dat hierdie spierswakheid ontstaan omdat die longe ontsteek word en uiteindelik permanent beskadig word deur rook, wat die aktiwiteit en oefening beperk.

Die bevindinge van die nuwe studie dui egter daarop dat sigaretrook die spiere direk beskadig deur die aantal bloedvate in die beenspiere te verminder, en sodoende die hoeveelheid suurstof en voedingstowwe wat hulle kan ontvang, verminder. Dit kan die metabolisme en aktiwiteitsvlakke beïnvloed, wat beide risikofaktore is vir baie chroniese siektes, waaronder chroniese obstruktiewe longsiekte en diabetes.

Die navorsing is uitgevoer deur die Universiteit van Kalifornië, San Diego, in samewerking met die Universidade Federal do Rio de Janeiro en die Universiteit van Kochi. Die studie het nie geïdentifiseer watter van die ongeveer 4 000 chemikalieë in sigaretrook verantwoordelik is vir hierdie spierskade nie. Die identifisering van die verantwoordelike chemikalieë is 'n belangrike onderwerp vir verdere navorsing.

Marburgvirus

Die Marburgvirus veroorsaak ’n dodelike siekte wat baie gemeen het met die wat deur die Ebolavirus veroorsaak word. Die virus is veral bekend vir bloeding uit alle liggaamsopeninge.

Dit behoort tot dieselfde familie (Filoviridae) virusse as die Ebolavirus. Dit is vir die eerste keer in Suid-Afrika gesien in 1975 toe ’n jong Australiese toeris daaraan beswyk het. Sy reisgenoot en ’n verpleegster wat hom behandel het, het dit ook opgedoen, maar hulle het oorleef.

Mense wat die siekte opdoen het gewoonlik een of ander verbintenis met ’n grot of ’n myn en daar word vermoed dat die natuurlike gasheer in hierdie tipe omgewing hou. Een soort vlermuis is reeds geïdentifiseer as ’n draer van die virus.

Die diagnose van die siekte is aanvanklik moeilik omdat dit baie gemeen het met griep en malaria. Aanvanklik het die lyer hoofpyn, koors en spierpyn. Na ’n week is daar ’n veluitslag gevolg deur braking, borspyn, maagpyn en diarree. Indien dit meer ernstig word gaan die pasiënt in ’n delirium, geelsug, ’n swak lewerfunksie en omvangryke bloeding kan voorkom.

Volkome herstel neem baie lank.

Coronavirus

In dié stadium staan die virus amptelik bekend as 2019-nCoV. Dit is nog nooit vantevore in mense gevind is nie. Die “corona” verwys na die kroon-vorm van die virus soos gesien onder ’n mikroskoop.

Volgens meeste berigte het die virus teen die einde van verlede jaar by ’n mark in die stad Wuhan in China ontstaan. Die stad het ongeveer 11 miljoen inwoners. Die mark is intussen gesluit en ontsmet.

Dit word in die lug oorgedra en tas hoofsaaklik die boonste lugweë en spysverteringskanaal van mense en voëls aan.

Die simptome is soortgelyk aan dié van die SARS (ernstige akute asemhalingsindroom) en -MERS-virusse (Midde-Ooste-asemhalingsindroom). Dit sluit in ’n loopneus, hoes, koors, rillings, hoofpyn, ’n seer keel en probleme met asemhaling. Die simptome stem baie ooreen met die simptome van ’n gewone verkoue.

Die SARS-virus het in die vroeë 2000’s die lewens van byna 800 mense geëis. Die SARS-epidemie het ook sy oorsprong by ’n mark gehad.

Volgens die Wêreldgesondheidsorganisasie is dit nog nie nodig om die verspreiding van die virus as ’n internasionale noodgeval te beskou nie.